متاسفم عزیزم.

خاطرات مثل خاک هستند...خیال می‌کنی دیگر کاری به کارت ندارند.

اما کافی ست فقط نم بارانی بزند...بوی خاک تو را یاد همه چیز می اندازد.همه غصه ها و رنجهایی که خیال میکردی از همه شأن گذر کرده ای.اما یک به یک یادت می آیند.همه ترس ها،بغض ها،امیدهای ناامید شده...

یاد همه رنج های سی ساله ت...

براستی من چه گناهی مرتکب شده بودم که جوابم این شد؟!

گاهی فکر میکنم شاید اگر من هم یکی از همین آدمهای بیخودی دور و اطرافم بودم شاید این بلای بزرگ بر سرم نمی آمد.نمیدامم.منطقم را از دست میدهم .خیلی احساسات بدی در درونم بیدار میشود بابت این موضوع.